ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ

 

Μπλοκαραν ήδη τις κοινοποιήσεις του κειμένου, προκλήθηκε ενόχληση! ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ...έγραψαν.

Κάθε παιδί λίγο χώρο πιάνει με το κορμί του στον απάνω κόσμο, με την ψυχή του όμως πιάνει τον περισσότερο. Για αυτό με το παιδί σου δευτεροζείς κάνοντας νέα αρχή, δική σου.

Εδώ και καιρό, έγιναν όλα μια παρέκκλιση , μια ανωμαλία , μια συνηθισμένη ανωμαλία ακόμα και ο θάνατος των παιδιών. Όταν πεθαίνουν τα παιδιά, παθαίνουν τα χελιδόνια μας. Πώς να έρθει η άνοιξη; Κάθε μέρα μικραίνει η άνοιξη αυτού του κόσμου.

Τα λιγνά χεράκια χάθηκαν και οι ντόπιες οχιές σφυρίζουν μόνο για το κέρδος, που έδωσε ο θάνατος του παιδιού. Το παιδί έδωσε, οι γονείς έδωσαν, τι πήραν; Αμμόσκονη, το ψέμα τους μας το πετάνε στα μάτια για να δούμε τις γέφυρες ζωής, που στήθηκαν μετά θάνατον. Προ θανάτου; Υπάρχαν μόνο σάπια σανίδια οργάνωσης, με σάπια ασθενοφόρα. Υπάρχουν όμως και γερά ελικόπτερα, που απογειώνονται, φτάνει οι ιθύνοντες να το αποφασίσουν. Η απορία είναι γιατί ένα ελικόπτερο για αυτό το παιδί δεν σηκώθηκε ποτέ. Ελικοδρόμιο διαθέτει και το νοσοκομείο, που διεκομίστηκε και άλλα νοσοκομεία.

Ατιμία είναι αυτός ο θάνατος γιατί ήταν ζωντανός θάνατος, μπροστά στα μάτια της μάνας! Πάλι, η κάθε μάνα κατάλαβε. Οι «υπεύθυνοι» δεν φέρουν καμία ευθύνη, συνεχίζουν ατιμώρητοι να καμαρώνουν διοικώντας,. Δυστυχώς θα αποφασίσουν ξανά για τα παιδιά μας.

Αυτή η μάνα ξέρουν, ότι δεν μπορεί να εκδικηθεί, χαμένη μέσα σε τόσο πόνο, χαμένη μέσα σε τόση… Πολιτεία. Κάθε γυναίκα όμως να σταθεί δίπλα της, κάθε γυναίκα να γίνει Πολιτεία. Η δασκάλα, η παιδίατρος, η πωλήτρια, η λογίστρια μαζί με την ποιήτρια και με την μάνα μου την παλιά εργάτρια να φωνάξουμε για αυτό τον χαμό. Σε κόντρα με την ανικανότητα η ψυχή να θυμώνει, να απαιτεί και όχι μόνο να πενθεί.

Αντάρα έχει σηκωθεί και τυραννάει όλων τα μηνίγγια. Ζούμε μέσα σε μια εποχή πόρνη που μας λέει «ξάπλωσε και μη μιλάς». Πάνω στο κρεβάτι, που την ξαπλώνουν αρρωστημένοι πελάτες, εκεί αποφάσισαν να είναι ο δικός μας τόπος για τα ζήσουμε. Αυτός ο τόπος έχει πληγές κατάσαρκες από σφαίρες εναντίον του κατακτητή- πληγές αγώνα. Τώρα τον πυροβολεί εξ επαφής η υποδούλωση- πληγές ντροπής.

Επιβάλλεται πια να μαθαίνεις στο παιδί πρώτα να μην ντρέπεται και να μην φοβάται. Μετά να ονειρεύεται. Μπήκε το όνειρο τελευταίο, η ντροπή και ο κίνδυνος πρώτος! Έχουν καταδικάσει τη γενιά μας , τις γενιές που μας ακολουθούν να σέπονται μέσα στο φόβο.

Η σήψη έχει πάνω της για δέρμα την λάσπη. Από την λάσπη, που είμαστε κολλημένοι, θα βγει το δίκιο, μόνο εάν βγει η φωνή. Μέχρι τώρα για τα άδικα, που ζούμε φώναζαν οι ζωντανοί, τώρα φωνάζουν και οι νεκροί. «Δεν έχω αέρα για να ανασάνω», φωνάζει το παιδί. Όλοι το ακούμε πιο πολύ τη νύχτα, που οι συνειδήσεις κάποιων δυσπνοούν βαριά, πνίγονται. Εμείς θα ανασάνουμε; Ξεμείναμε απο ελευθερία, και η δημόσια υγεία έχει ξεμείνει από βλάβη στο δρόμο.

Έχει σιωπηλά, πρακτικά, ανθρώπινα κηρυχθεί εθνικό πένθος! Πένθος αληθινό για τα παιδιά, όχι γεροβασιλικό!

Ειρήνη Μουμούρη